qönçə

is. <fars.> Açılmamış qızılgül və ya başqa çiçək; gül və ya başqa çiçəyin tumurcuğu. Qızılgül qönçə açmışdır. – Bülbül qonub qönçə üstə; Nə şirin dillər açılıb. Aşıq Əli. // Sif. mənasında. Açılmamış, qönçə halında olan. Qönçə gül. – Ətir saç aləmə, sən, ey qönçə gül! S. V.. // Obrazlı təşbehlərdə. Qaydasıdır qönçə yatar xar ilə; Bülbül kimi zimistanə gözlərin. A. P.. Mürur ilə gül qönçəsi açılar; O, zor ilə açılsa, bərbad olar. M. M.. Sən sevgili vətənciyimin gül fidanısan! Sən bir gözəlcə qönçəsən, amma yabanısan! A. S.. // Al, qızılgül rəngi. Bir anda qızın yanaqlarını bir bahar qönçəsinin rəngini andıran qızartılar bürüdü. M. İ.. // klas. Gözəlin ağzı, dodaqları, yaxud özü qönçəyə oxşadılır. Ey qönçə ağızlı, bəni yandırdı hicrin dikəni; Gəl, gəl ki, sənsiz qönçə tək doldu içim qan, qandasan? Nəs.. Könlüm açılır zülfipərişanını görcək; Nitqim tutulur qönçeyi- xəndanını görcək. F.. Qamətin tək heç bir qamət biçilməz; Dodaqların tər qönçədən seçilməz. M. P. V.. Çiçəklər açarkən gülüşlərindən; Xəlq olmuş o qönçə dodağın sənin! A. Ş..